Nessie Vandendorpe zet bij Construkt Glas het levenswerk van haar overleden vader verder – “Klanten mogen op ons blijven rekenen”

Woensdag 25 februari 2015: die datum leidde een gitzwarte passage in het succesvolle verhaal van de familie Vandendorpe en de ondernemingen Construkt Glas en Window Comfort in. Het was de dag waarop Philippe Vandendorpe, tijdens de laatste avond van een fietsvakantie in Spanje, om het leven kwam. Negen maanden later doet dochter Nessie in een aangrijpende monoloog het verhaal van het voorbije, erg woelige jaar, waarin ze met veel engagement de leiding van beide bedrijven op zich heeft genomen.

“Die bewuste ochtend rinkelde plots de telefoon. Het was de kamergenoot van mijn vader die ons van zijn dood op de hoogte bracht. Hoewel de inhoud van het gesprek ons uiteraard een gigantische klap bezorgde, moesten we eigenlijk blij zijn op die manier het nieuws te vernemen. Enkele uren later brachten de media namelijk al uitvoerig het verhaal. Voor hetzelfde geld hadden we via de pers moeten horen dat mijn vader gestorven was. We vonden de berichtgeving over zijn dood nogal tendentieus, het had gerust iets serener gemogen. Misschien hadden we gewoon de pech dat hij in de streek, en door zijn sterke engagement in het wielrennen, een vrij bekend figuur was, maar toch…”

“Een naaste verliezen is sowieso hard, maar het is des te zwaarder als je geen afscheid hebt kunnen nemen en het geen natuurlijke dood is. We zouden het iets makkelijker hebben kunnen aanvaarden en plaatsen mocht hij, bij wijze van spreken, letterlijk op de fiets – zijn grote passie – gestorven zijn. We hopen ooit gerechtigheid voor zijn overlijden te kunnen krijgen.”

Druk op de schouders

“Philippe was, naast mijn vader, ook mijn beste vriend en zakelijke partner. Al heeft hij me nooit iets cadeau gedaan. Toen ik dertien jaar geleden in het bedrijf begon, was dat helemaal onderaan de ladder. Ergens is dat mijn grote geluk geweest: ik heb, tussen 2002 en nu, zowat iedere functie binnen het bedrijf bekleed. Van werken in het atelier, over montage op de werf, tot de boekhouding, de opmaak van offertes, marketing en publiciteit. Vier à vijf jaar geleden waren we al begonnen met het overnametraject, maar dat was nog niet afgerond. Pa had het ergens moeilijk om de zaken los te laten. Logisch, als je in 1987 op je eentje met een bedrijf bent begonnen en het, op je eigen manier, tot een absoluut succesverhaal hebt gemaakt. Toch namen we samen al alle beslissingen. Dat deden we vaak tijdens ons dagelijks gezamenlijk ontbijt. Toen praatten we bij over van alles: dringende zaken over het bedrijf, maar even goed over persoonlijke uitdagingen. Hij wist alles over mij, ik alles over hem. Onze band was heel intens. Net omdat hij me op professioneel vlak nooit iets cadeau heeft gedaan, voelde ik bij hem veel respect: zowel over de weg die ik bij Construkt Glas/Window Comfort had afgelegd, als over de manier waarop ik als alleenstaande mama zijn kleindochter Gaëlle opvoedde.”

Begripvolle klanten

“Mijn absolute prioriteit de voorbije maanden was: het verder zetten van zijn levenswerk. Al vanaf de eerste dag dat ik hier aan de slag ging, toonde ik een sterk engagement. Dat is alleen maar versterkt sinds hij gestorven is. Want, hoe hard het ook is: ook na zijn dood moet het bedrijf gerund worden en heb je een verantwoordelijkheid tegenover je personeel. Daar heb ik me de voorbije maanden echt op gesmeten. Samen met mijn vriend, die ook binnen het bedrijf werkt, ben ik eigenlijk 7 dagen op 7 aan het werk. We wonen nu ook vlakbij het bedrijf. Als een klant eens iets dringend nodig heeft, kunnen we daardoor heel snel op een vraag anticiperen.”

“Uiteraard waren we wat bevreesd voor de reacties van onze klanten. Omdat mijn vader het uithangbord van de ondernemingen was, en ik eigenlijk nooit in de schijnwerpers had gestaan, was het niet denkbeeldig dat zij aan het voortbestaan van onze bedrijven zouden twijfelen. Niets is minder waar: we hebben geen enkele klant of leverancier verloren. Toen we van bepaalde mensen tijdelijk niets meer hoorden en we zelf contact opnamen, bleek dat zij hadden beslist om ons nog eventjes met rust te laten, zonder een andere leverancier op te zoeken. We kunnen hen alleen maar dankbaar zijn voor zoveel begrip. Meer nog: sommige klanten die al enkele jaren niets meer hadden besteld, herstelden plots het contact via nieuwe bestellingen. Ook dat was een opsteker.  Hoewel het allesbehalve een evidente periode was, willen we hen dezelfde service blijven bieden als toen mijn vader nog leefde. Dat doen we met een breed  arsenaal aan producten, zowel in maatwerk als grotere series.”

Dubbelzinnig gevoel

“De voorbije maanden ben ik geconfronteerd geweest met ontzettend veel gevoelens. Ik ben er niet bang voor op het werk die emoties te tonen. Als ik eens een mindere dag heb, mag het personeel dat zien. Ik merk dat ik door dit voorval wat harder geworden ben, maar probeer intussen toch ook voldoende tijd aan mijn gezin te besteden. De opvang van mijn mama vergt intense zorg, maar ik hoop dat zij binnenkort emotioneel weer een houvast kan vinden door meer in de zaak betrokken te zijn. Mijn dochter Gaëlle houdt zich bewonderenswaardig sterk, hoewel haar opa alles voor haar was. Zelf mis ik in deze periode een broer of zus: een informeel klankbord, iemand met wie ik in alle vertrouwen iets kan aftoetsen. Die rol vulde mijn vader altijd in. Ik mis hem ontzettend, al zou hij ongetwijfeld trots zijn over de manier waarop ik zijn bedrijven gezond verder laat leven.”

Bart Vancauwenberghe
Foto: Tiny Bogaerts