Jo Legiest

Jo Legiest en zijn vrouw Christine Van Hoecke startten goed tien jaar geleden met Jo.mode, destijds een vernieuwend concept waarbij verschillende bekende modelabels onder één dak werden samengebracht. De zaak floreerde in dé bloemengemeente Lochristi en verdubbelde prompt in omvang. “Ik bewonder mensen als Giorgio Armani. Om zijn collecties, maar ook om zijn visie,” zegt Jo Legiest. Maar wat zijn de dada’s achter Emporio Jo.mode?

De Antwerpsesteenweg in Lochristi – de suburbia van Gent – heeft alles van een Route 66. Het is aan deze steenweg dat Jo Legiest (50) en Christine Van Hoecke (48) in het millenniumjaar een eigen modezaak startten. Het stond bijna in de sterren geschreven, zo blijkt. “Ik groeide letterlijk op tussen de kleren,” begint Jo. “Mijn ouders hadden namelijk een modezaak aan de Antwerpsesteenweg in Sint-Amandsberg waar ik zelf ook 15 jaar in heb meegewerkt. Tot mijn vrouw en ik besloten om voor eigen rekening te beginnen in Lochristi.”

Het was een berekend risico om aan deze belangrijke verkeersader een nieuw concept te lanceren. “In die tijd had je langs de grote invalswegen winkels van grote multi-merkenketens, die vooral inzetten op lage prijzen. De boetieks in de centra waren dan weer hoger gepositioneerde mono-brandwinkels. Het was van meet af aan de bedoeling om met Jo.mode een baanwinkel te openen waarin verschillende mooie en tegelijk kwalitatieve merken aan bod komen.” Voor hij en zijn vrouw met hun nieuwe concept startten, zochten ze inspiratie in Londen, Parijs en Amsterdam om een duidelijke stijlvisie uit te stippelen. Op de plek waar de winkel is gebouwd, stond voordien een oude bloemenserre, die ze ook hebben geïntegreerd in hun nieuwe zaak. Intussen is de zaak van 400 m² uitgegroeid tot 1.000 m² en er werken vandaag 16 mensen in de zaak.

Hoe zet je de zakelijke besognes van je af?

“Mijn vrouw en ik zijn niet uitzonderlijk sportief aangelegd, maar we spelen wel eens een partijtje tennis en zelf ben ik dol op golf. Alleen hebben we te weinig vrije tijd om ons echt te bekwamen in die sporten. En wie ooit op de golfbaan stond, zal beamen dat het een uitgesproken technische sport is, die veel oefening vergt. Misschien kunnen we dat later nog goed maken.”

“Een skivakantie proberen we ook af en toe in te lassen. Daarvan komen we telkens als herboren terug. En tussendoor proberen we ontspanning te zoeken door al eens te gaan fietsen. Op zondag werken we tot ruim na de middag, dus dat is niet echt een rustdag, maar ‘s maandags is de zaak gesloten en dan gaan we wel eens naar zee. Niets leuker dan te fietsen op de zeedijk als er nauwelijks mensen te bespeuren zijn. We zijn erg sociaal, maar soms is enige rust echt welkom.” (lacht)