Ex-topwielrenner Peter Van Petegem ontwikkelde zich tot een gerespecteerd verzekeringsmakelaar – “Ik ben nooit in het zwarte gat gevallen”

September 2007 was een mijlpaal in de professionele carrière van Peter Van Petegem. Een week nadat hij met de GP Briek Schotte in Desselgem zijn laatste koers had gereden, was de Brakelnaar al op pad met jeugdvriend Geert Labiau om te proeven van zijn nieuwe loopbaan: die van verzekeringsmakelaar van nicheproducten. “Sindsdien leef ik op een heel ander ritme, maar het bevalt me wel. Al weet ik niet wat ik zou beslissen mocht er plots een ongelooflijke aanbieding uit het wielermilieu komen,” zegt Peter.

Peter Van Petegem introduceren bij volbloed wielerliefhebbers is eigenlijk volstrekt overbodig. De ‘Zwarte van Brakel’ won tijdens zijn carrière onder meer twee keer de Ronde van Vlaanderen, eenmaal Parijs-Roubaix en pakte zilver en brons op het wereldkampioenschap. Heel wat jonge, ambitieuze snaken zouden meteen tekenen voor een gelijkaardige erelijst. In 2007 zette hij op 37-jarige leeftijd een punt achter zijn loopbaan. “Tijdens de voorjaarsklassiekers voelde ik al dat het almaar moeilijker werd om tegen de jeugd op te boksen. De Eneco Tour was mijn laatste grote wedstrijd.”

M.M.: In hoeverre was je dat jaar al bezig met je leven na de koers?

Peter Van Petegem: “Zolang je traint, sta je daar eigenlijk weinig bij stil. Veel wielrenners die op de drempel van hun afscheid staan, hopen op een nieuwe functie in het peloton, maar voor mij hoefde dat niet per se. Ik moet ook eerlijk zijn: ik werd niet meteen overstelpt met aanbiedingen om ploegleider te worden, en ik zag mezelf niet in de functie van mecanicien, verzorger of vip-begeleider.”

Geert Labiau: “Peter is wel altijd iemand geweest die zijn public relations goed verzorgde, zeker in de laatste jaren van zijn carrière. Waar tijdens een ploegvoorstelling de jonge coureurs doorgaans heel content zijn dat zo’n verplicht nummertje voorbij is, was Peter degene die het langst bleef napraten met sponsors en andere zakelijke genodigden. Het viel mij op hoe sterk hij die rol vervulde. Onder meer daarom leek hij me een goede partner om mee in het zakelijk verhaal van ProAssur te stappen.”

M.M.: Hoe goed kenden jullie elkaar op dat moment?

Geert: “We kennen elkaar al van in onze jeugdjaren in Brakel: we zaten samen op school, onze ouders waren allebei betrokken bij de voetbalclub Olsa Brakel. En toen ik een tijdje een bankkantoor had in Brakel, liep ik Peter na het voorjaar wel eens tegen het lijf toen hij zijn financiën op punt kwam zetten.”

Peter: “Toen Geert me in 2007 contacteerde met zijn professioneel voorstel, heb ik niet lang geaarzeld: de week na mijn laatste koers waren we al samen op pad. Op dat moment had ik eigenlijk geen flauw benul van wat er allemaal bij verzekeringen kwam kijken, maar ik heb me vrij snel in de materie ingewerkt. Ik volgde een opleiding waarin alle takken van verzekering aan bod kwamen. Met dat leerproces had ik eigenlijk weinig problemen, al gaat het bij ons soms wel om ingewikkelde polissen, aangezien we vooral exclusieve artikelen verzekeren.”

M.M.: Hoe is de wisselwerking tussen jullie?

Geert Labiau: “Peter is iemand waarmee mensen, zeker sportliefhebbers, graag een praatje slaan. Hij is de ideale figuur om ons bedrijf  bij nieuwe, zakelijke contacten te introduceren. Dat lukt ook erg aardig.”

Peter Van Petegem: “Heel wat mensen weten nog niet waar ik tegenwoordig mee bezig ben. Op zich zijn verzekeringen niet meteen producten waar mensen spontaan over beginnen te babbelen of die hen het meest interesseren, maar ze zijn natuurlijk wel noodzakelijk. Heel wat zakenmensen spitsen dan ook de oren als ze horen dat wij bijvoorbeeld hun chique wagen, juwelen en andere statussymbolen kunnen verzekeren.”

M.M.: Hoe moeilijk was het om je aan je nieuwe leven aan te passen?

Peter Van Petegem: “Kijk, zolang je koerst, oefen je eigenlijk professioneel je hobby uit. Als je ’s morgens vertrekt voor een training, voelt dat niet aan als werken. Al wat je nadien doet, is niet meer hetzelfde: je komt terecht in een ander leven, een andere job, moet met een vrij strakke agenda leren omgaan… Zelf ben ik snel op mijn pootjes gevallen, maar voor heel wat andere gewezen topsporters is zoiets niet simpel. Een wielrenner die stopt, beëindigt zijn seizoen in oktober, wordt nadien nog tot Nieuwjaar doorbetaald en kan vervolgens gaan ‘doppen’ als hij geen nieuwe job heeft.  Dan ligt het gevaar van het zwarte gat al snel op de loer. Zelf heb ik nooit heimwee gevoeld naar de fiets zelf. Het wereldje zelf mis ik soms wel, al heb ik er nooit per se in willen blijven.”

M.M.: Toch heb je de navelstreng met het peloton nooit helemaal doorgeknipt…

Peter Van Petegem: “Op organisatorisch vlak ben ik samen met Wim Vanherreweghe koersdirecteur van de Omloop Het Nieuwsblad en ben ik ook nauw betrokken bij de organisatie van de GP Impanis-Van Petegem, eveneens een wedstrijd ‘buiten categorie’. Daarnaast heb ik Alberto Contador een spoedcursus ‘over kasseien rijden’ gegeven, en was ik ploegleider bij Garmin toen Johan Van Summeren Parijs-Roubaix won. Intussen ben ik niet meer bij een ploeg betrokken. Ik stel me daar ook weinig vragen bij, want iedereen vecht voor zijn plaatsje en zelfs de Belgische teams hebben een vrij  internationaal karakter gekregen.”

M.M.: Kan je de emoties die je overvallen tijdens het winnen van een klassieker of het binnenhalen van een zakelijk topcontract, met elkaar vergelijken?

Peter Van Petegem: “Neen. Een topkoers winnen zorgt op het moment zelf voor een enorme ontlading. Een interessante klant binnenhalen, is meer een verhaal van lange termijn: het geeft zeker een sterke voldoening, maar is nooit zo intens. Toch doe ik het ook heel graag.”

M.M.: Stel: je krijgt morgen een ongelooflijk aanbod van een (nagelnieuwe) topploeg uit de koers, als ploegleider of als manager. Zeg je het zakenleven dan vaarwel?

Peter Van Petegem: “Geen idee. Uiteraard is koers een sport die me sowieso blijft boeien, maar tegenwoordig staan de multinationals heus niet te springen om een nieuwe ploeg op te richten, laat staan dat ze meteen aan mij zouden denken. Het zou evengoed kunnen dat Geert nog een carrièreswitch maakt.”