De test met de Maybach 62S LIMOUSINE ZONDER WEERGA

Maybach? Nooit van gehoord… Begrijpelijk. Het merk heeft in België afgelopen jaar slechts één enkel exemplaar in de Febiac-statistieken laten neerschrijven, net zoveel als het jaar ervoor. Deze overgedimensioneerde Mercedes-Benz S-lookalike is het nec-plus-ultra van de luxelimousine. Onze autojournalist Eduard Coddé heeft in zijn carrière zowat elke nieuwe auto getest, maar met de Maybach maakte opnieuw een jongensachtige sensatie van hem meester. Zijn relaas.

Een Maybach is een dinosauriër op wielen. Het spreekt tot de verbeelding, maar is met uitsterven bedreigd.

DOOR EDUARD CODDÉ

DE AARD VAN HET LUXEBEESTJE

Decennia lang was Rolls-Royce het allerhoogste autogoed en steevast verbonden met de aristocratie, nog meer in het bijzonder de Britse adel. Bentley, was de ‘sportieve’ evenknie van Rolls-Royce, wat meer afgestemd op wie zelf achter het stuur wou zitten, maar daarom niet minder Brits. Maar niets is nog wat het is en de integrale Britse automobiele wereldtop kwam op 28 juli 1998 in handen van de Duitsers. BMW stak Rolls-Royce op zak, het VW Concern mocht zich eigenaar van Bentley noemen, dat zich bovendien voorgoed van eerstgenoemde afscheurde.

Met de nieuwe rijken en dito afzetmarkten lag het voor de hand dat er ruimte was voor nog meer prestige aan de top. Daarom hield Daimler (Smart, Mercedes-Benz) ‘Maybach’ als nieuw topmerk boven de doopvont. Maybach had zich voorgenomen het vaarwater van de vaste waarden RR en Bentley flink te vertroebelen. Bovendien was het de bedoeling om de eigen klanten die wat meer te besteden hadden dan de duurste S-Klasse in huis te houden. De optische gelijkenis tussen de Maybach en de S-Klasse is dus lang niet onlogisch, maar werd hem vanaf het eerste uur kwalijk genomen.

DUIZELINGWEKKEND

Naar het voorbeeld van Rolls-Royce en Bentley wordt elk exemplaar individueel op maat van de klant geassembleerd. Zelf vinden we dat autodesignertje spelen zowat het leukste aan dit soort auto’s, maar dat heeft mogelijk te maken met onze financiële beperkingen om verder te gaan…

Maybach stelt ons voor de keuze tussen een korte ‘57’ – een relatief begrip, want 5,70 m lengte is niet gering – en een lange ‘62’ als het absolute neusje van de zalm. Dat betekent exact 6.171 mm lengte, 1.980 mm koetswerkbreedte, 1.573 mm hoogte en liefst 3.830 mm wielbasis, een garantie voor een zee aan interieurruimte.

Dat betekent echter ook zowat 3 ton leeggewicht, wat bijzondere eisen stelt aan banden en remmen. Vooraan vinden we dan ook dubbele remzadels en dit luxeschip voor de weg belooft dankzij de Airmatic-luchtvering een zachtheid als een wolk. De banden met maat 275/45 liggen op 20” aluminiumvelgen.

Net als in de legendarische ‘Zeppelin’ uit 1930, huist in het vooronder van de Maybach een V-12 Biturbo benzinemotor. Het betreft een volledig door AMG handgemaakte 6.0 liter, goed voor 630 pk (62 S – 550 pk voor de 62) en een immens koppel van 1.000 Nm dat beschikbaar is tussen 2.000 en 4.000 tr/min. Dat laat een acceleratietijd opmeten van 5,1 s voor de standaard sprintoefening en een elektronisch begrensde topsnelheid van 250 km/u, al was het maar om de banden te sparen. Het gemiddeld verbruik – voor wie zich over dergelijk detail zou zorgen maken – wordt met 15,8 l/100 km gespecificeerd, maar de tankinhoud van 110 l laat vermoeden dat het in de dagelijkse praktijk best wat meer zal zijn.

DILEMMA

De wagen staat ons op te wachten en stelt ons meteen voor een dilemma: nestelen we ons achterin en maken we dankbaar gebruik van de ons toevertrouwde chauffeur, of nemen we vastberaden zelf het stuur in handen? We kiezen de eerste optie, wat ons in de gelegenheid stelt alle technische verwensnufjes in het achtercompartiment te ontdekken.

De achterste portieren openen bijna 90° om Assepoesters in groot balornaat zwierig te laten in- en uitstappen. Ze sluiten ook volledig elektrisch en zijn voorzien van gordijntjes om voor omstaanders de inkijk in het interieur te beletten.

De 62S verwelkomt zijn gasten achteraan met individuele zetels zoals enkel verwende ‘first class’-vliegtuigreizigers die kennen. Ze laten zich volledig elektrisch instellen, kunnen in horizontale slaappositie worden gebracht en beschikken over ingebouwde en automatisch uitklappende onderbeen- en voetensteunen. Nog meer wellness zit achter de toetsen voor verwarming, verluchting en massage verscholen.

Eenmaal we alle knopjes voor de zetelinstellingen hebben uitgeprobeerd en ons goed genesteld voelen, is het tijd om verder te kijken. Dan valt het glazen tussenschot op dat ons van onze chauffeur scheidt en dat op ons bevel elektrisch omhoog of omlaag glijdt. Nog mooier is de mogelijkheid om het met een druk op de spreekwoordelijke knop en m.b.v. elektrochromatische techniek ondoorzichtig te maken. Aan het plafond geven drie klokken ons een kijk op de buitenwereld: zo lezen we de buitentemperatuur af, de tijd en de snelheid waarmee we opschieten, zodat we al dan niet via de intercom de man aan het stuurwiel kunnen aanporren er wat extra vaart in te zetten of juist kalmpjes aan te doen.

Voor ons wachten drie beeldschermen – waaronder een echt groot uitgevallen centraal scherm – om hun multimediaal kunnen te tonen. Links en rechts kunnen afzonderlijke programma’s lopen, terwijl ook een inkijk in de navigatie mogelijk is, tot en met het ingrijpen op de bestemming die de chauffeur dient aan te sturen.

De klaptafels zijn zeer stevig en heel wat anders dan wat een doordeweekse monovolumewagen te bieden heeft. De afzonderlijke klimaatregeling voor het achtercompartiment met bovenop gescheiden regelingen voor links/rechts draagt ertoe bij dat we het hier achterin nog lange tijd kunnen blijven uitzingen. De opperbeste stemming wordt nog aangewakkerd door de koelkast met verfijnde inhoud van het huis Veuve Clicquot. Een in alle zachtheid uitglijdende lade houdt drinkbekers en champagnefluiten paraat. En voor het geval een wegoneffenheid er toch zou in slagen om in onze cocon door te dringen, voorziet de Maybach een passende houvast voor de fles bubbels en toebehoren.

We hoeven niet eens het adres van de hemel te programmeren in de navigatie, want we genieten hem al met volle teugen hier op aarde. Een blik naar boven is wel een aanrader, want daar zit een indrukwekkend groot panoramisch glazen dak met ook alweer elektrochromatische sturing van de doorzichtigheid en een gevarieerde waaier aan programmeerbare lichtsferen voor als de sterren het ’s nachts laten afweten…

Stoutmoedig en onbevreesd

We wisselen van plaats met onze chauffeur al verkiest de sympathieke man liever aan onze zijde plaats te nemen. De bestuurderspost valt tegen wegens krappe afmetingen. Dat heeft te maken met de scheiding tussen de voorste plaatsen en het vorstelijke achtercompartiment verduidelijkt onze reisgezel op de passagiersstoel, zodat het regelbereik van de voorste stoelen wordt beknot. De werkomgeving oogt verder zeer vertrouwd voor wie al eens het stuur van een S-Klasse in de handen nam.

Meteen valt op hoe de wagen zweeft over een gehavend wegdek. We vragen ons vaak af waar het wegdek gebleven bij zoveel Belgische wegkraters, maar de Maybach lijkt dat moeiteloos te compenseren en zelfs te reconstrueren! Niet alleen achterin is het vorstelijk rijden, ook voorin voelt men zich de koning van de weg. Opvallend is de soepelheid en fluisterstille werking van de krachtbron. Niet minder opmerkelijk is het feit dat deze drietonner nooit log aanvoelt, over een communicatief stuur beschikt en zich ondanks zijn afmetingen zonder klamme handen en zweet op het voorhoofd ontspannen laat sturen. Nog meer verbazing wekken de goed doseerbare remmen, die gelukkig stevig ‘bijten’ om de kolos veilig tot stilstand te brengen.

De technische specificaties verraden al dat de Maybach 62S tot achtenswaardige prestaties in staat is, maar het imponerende is wel dat hij onvoelbaar snel is. Achterin gezeteld merkt men als passagier niets van de stuurmanskunst van de chauffeur – of juist wel: niets verstoort er de zalige rust! – terwijl men op de bestuurderspost geniet van de suprematie, eigen aan de zekerheid altijd te kunnen beschikken over de nodige reserves.

Aan alle mooie liedjes komt een eind en we hadden beloofd de Maybach 62S eerlijk terug te brengen na onze onbetwistbaar duurste auto-ervaring ooit. De vraag naar het prijskaartje bleef ons de ganse tijd achtervolgen en we zullen de spanning niet langer aanhouden: onze tijdelijke trots laat de kassa aftikken op een adembenemende 750.000 euro. We durven daarover niet te oordelen, want het zal ongetwijfeld in verhouding staan tot de potente bankrekening van zij die dit kunnen veroorloven. De verkoopcijfers van Maybach zijn alleszins niet van aard om Daimler te laten juichen en het is vandaag onzeker of het prestigemerk mag verder leven of een stille dood in het verschiet ligt. Het luxeprobleem zal ons worst wezen. Deze herinnering nemen ze ons niet af.